همشهری آنلاین - الهه کسمایی:  «مجموعه نفس» مادرانه‌هایی ساده و عمیق، چیزهایی از جنس گذشته ولی نیازهای امروزه بود. در مجموعه نفس ۶۰ مادر از تلاش‌های خودشان و ایستادگی‌های مادرانه برای حفظ زندگی گفتند. هم حفظ زندگی خودشان و هم حفظ زندگی اطرافیانشان. تجربه‌های سخت از این مادران انسان‌هایی متوجه ساخته بود نه انسان‌هایی عبوس و بی تفاوت. این‌ها مادرانی از جنس آسمان بودند.

این مجموعه دیده شد. آن هم در شرایطی که تلویزیون هم به خاطر رقبای مجازی و هم ریزش اعتبار (به دلایل متعدد) در حال از دست دادن مخاطبان بود. به جز ریزش مخاطب، در میان نسل جوان ندیدن تلویزیون تبدیل به پز روشنفکری شده اشت. به همین دلیل دیدن شدن برنامه ها در تلویزیون مهم است.

چرا نفس دیده شد

نفس ساده بود. کمتر شعارزدگی داشت. سوژه جلوی دوربین راحت بود یا به تعبیر بهتر خودش بود. می‌دانست به هرحال بخش‌های اصلی آنچه که می‌گوید پخش خواهد شد.

مادران با لباس‌هایی چلوی دوربین آمدند که پوشش مرسوم خودشان بود. چادرهای وال نرم و نخی جنوب، دستارهایی خوس دوزی شده، شال‌هایی با طرح سنتی و ...برنامه با کودکی مادران شروع و با دعای خیرشان تمام می‌شد. ‌نفس با سندهایی از زندگی آنان در بخش‌های مستند و سندهای زنده (خانواده و دوستان که به جمع میهمان و مجری اضافه می‌شدند بازهم باورپذیری و صداقت را تائید می کرد.

کدهایی که مورد نیاز برنامه های تلویزیونی است تا دیده شوند در نفس بود.  مخاطب حس خوبی داشت از آنچه در جامعه حس کرده و همان را درجعبه جادو دید و این راز بزرگی برای نفس تلویزیون بود.

نفس به تهیه کنندگی مقداد مومن نژاد و مسعود رجبیان، کارگردانی محمد پیوندی و اجرای فلورا سام   که پخش خود را از ابتدا ماه محرم و با نمایش نقش‌آفرینی مادران سرزمینمان ایران آغاز کرد. نفس یک عاشقانه ای از مادران بزرگ منش کشور مان ساخت و سعی داشت تا با تصویری درست؛ آرامش مفقود شده در زندگی امروز را از دوران پیش یاداور کند.